Veldreis April 2022
Haar geduld werd aardig op de proef gesteld, maar na lang uitstel mocht Daniëlle eind april dan eindelijk het vliegtuig naar Malawi pakken. Madelon en Mariska waren net terug gekomen en omdat de bouw van het kraamziekenhuis is gestart, was er veel te doen en te regelen. Samen met haar oom (Jaap) en tante (Ingrid), kon Daniëlle bij de paters en nonnen van Capuchin Mission verblijven. Jaap en Ingrid zijn al jaren donateur en hadden een grote wens om zelf eens naar Malawi af te reizen. Gezien de creativiteit en handigheid van het duo, konden ze direct ingezet worden voor verschillende klusjes.
In de eerste dagen van hun reis zijn de muren van de fysiotherapieruimte geschilderd en voorzien van kleurrijke afbeeldingen. Daarnaast hebben Danielle, Jaap en Ingrid zitbankjes, loopkarretjes en een statafel gemaakt in de houtzagerij. Ook zijn er oefenkussens genaaid door de Malawiaanse verpleegkundige Joseph en zijn vrouw. De fysiotherapieruimte was gereed, maar helaas bleken er problemen te zijn omtrent toestemming voor het geven van de behandelingen. Omdat het Pio Health Centre nog geen ziekenhuis is, werd er geen toestemming gegeven vanuit CHAM, de organisatie die de salarissen van het medisch personeel betaald. De District Health Office (DHO) gaf gelukkig wel aan dat de ruimte voldoet aan alle eisen. Hierdoor is het nu wel toegestaan om fysiotherapiebehandelingen te geven, maar kan dit niet worden gefinancierd door CHAM. Om die reden wordt nu gekeken of er een mogelijkheid is om op een andere manier te zorgen dat er een middag per week fysiotherapie kan worden gegeven. Zolang het kraamziekenhuis nog in aanbouw is, zullen we moeten kijken waar dit van betaald kan worden. Het gaat hierbij om € 80 per maand voor 1-2 jaar. Zodra er een officieel ziekenhuis staat, zal CHAM de betaling van het personeel weer voor hun rekening nemen.
Een hoogtepunt van de reis voor Daniëlle was het weerzien van patiëntje Praise, die ze drie jaar eerder had ontmoet. Praise is een meisje dat geboren werd met een ernstige vorm van cerebrale parese (beschadiging van de hersenen), een groeiachterstand en een te kleine schedel. De moeder van Praise herkende Daniëlle nog en het was aandoenlijk om te zien hoe liefdevol er werd omgegaan met het meisje. Toch zat er een keerzijde aan het bezoek. In de afgelopen drie jaar is Praise nauwelijks gegroeid en door de beperkingen leeft het meisje een afgezonderd bestaan. Om Praise meer mogelijkheden te kunnen bieden, gaat Daniëlle proberen om een rolstoel of buggy te regelen. Ook zou Praise veel baat hebben bij fysiotherapie. Hierbij zal de focus vooral liggen op een zo comfortabel en pijn vrij mogelijk leven.
Tussen het werk en regelen door zagen Daniëlle, Jaap en Ingrid hoe hard er werd gewerkt aan het kraamziekenhuis. Elke dag werd er door zowel mannen als vrouwen, van ’s ochtends tot ’s avonds met kruiwagens vol cement gereden. Al rennend over glibberige modderpaden werd het cement in een geul voor de fundering gestort en met de sfeervolle muziek op de achtergrond was het prachtig om te zien hoe dit immense project nu echt van start is. Nog mooier was om te zien hoe het ziekenhuis gebouwd wordt voor én door de lokale bevolking. Iets waar we als stichting veel waarde aan hechten. Op de laatste reisdag was de fundering af en begon ook de opbouw van de muren. Het kraamziekenhuis ligt op een kleine helling waardoor het hoogteverschil van voor naar achter ongeveer 2 meter is. Er moeten nog flink wat stenen worden gemaakt totdat het ziekenhuis staat.
De drie hebben veel gezien, gedaan en meegemaakt. Een heftige, confronterende maar prachtige ervaring. Een reis die hen lang zal bijblijven en een mooie motivatie om zich voor onze stichting te blijven inzetten. Van het bereiden van eten in de vele buitenkeukens, tot dikke buikjes en armoede. En van de plastic bende naast de wegen, tot de prachtig landschappen vol bergen en heuvels. Malawi kent vele gezichten en Malawi kruipt onder je huid. Mooi om met eigen ogen te kunnen zien hoe we een klein verschil kunnen maken. En dat zullen we blijven doen, samen.
